Η “θεραπεία” του ασθενούς του Λονδίνου και οι πραγματικές προκλήσεις

H είδηση ​​ενός ακόμη ασθενούς που “θεραπεύτηκε” από τον ιό HIV κυριάρχησε πρόσφατα στα μέσα ενημέρωσης σε παγκόσμιo επίπεδο. Ο λόγος προφανής, μια πιθανή θεραπεία που εκριζώνει έναν από τους πιο θανατηφόρους ιούς της προηγούμενης δεκαετίας είναι πάντοτε ένα θέμα που προσελκύει το ενδιαφέρον και την προσοχή του κοινού.

Την ίδια στιγμή, οι επιστήμονες ήταν πιο προσεκτικοί στις εκτιμήσεις τους. Η Ravindra Gupta, η καθηγήτρια που ηγήθηκε της ομάδας γιατρών που παρακολουθούν το διάσημο πλέον ασθενή του Λονδίνου, χρησιμοποίησε προσεκτικά τον όρο “being in remission (σε ύφεση), αναγνωρίζοντας πως είναι εξαιρετικά πρόωρο να επιβεβαιωθεί η εκρίζωση του ιού.

Ο ιός HIV εξακολουθεί να είναι μη ανιχνεύσιμος στον οργανισμό του ασθενή του Λονδίνου, παρά το γεγονός ότι σταμάτησε τη θεραπεία του πριν από 18 μήνες. Επίσης, υπάρχει ένας ακόμη ασθενής που αναγνωρίστηκε ως πλήρως θεραπευμένος, ο οποίος έχει απαλλαγεί από τον ιό HIV εδώ και 12 χρόνια.

Η παραπάνω είδηση σαφώς συνιστά μία σημαντική επιστημονική εξέλιξη. Ωστόσο θα πρέπει να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί ώστε να μη δώσουμε ψεύτικες ελπίδες σε 36,9 εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν με HIV λοίμωξη παγκοσμίως. Η θεραπεία που έλαβαν οι δύο άνδρες και συγκεκριμένα η μεταμόσχευση μυελού των οστών, είναι μια δαπανηρή και με υψηλό ρίσκο διαδικασία, η οποία χρησιμοποιείται ως ύστατο μέσο για την προστασία της ζωής ενός ασθενούς και σίγουρα δε μπορεί να εφαρμοστεί σε ευρεία κλίμακα.

Επομένως ταυτόχρονα με αυτή την είδηση, θα ήταν πιο χρήσιμο για την κοινωνία και τους ανθρώπους που ζουν με HIV, αν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επικεντρώνονταν σε μερικές από τις υπόλοιπες μεγάλες προκλήσεις και επιστημονικές εξελίξεις αναφορικά με την αντιμετώπιση του HIV.

Οι ανισότητες στις υπηρεσίες πρόληψης και θεραπείας παραμένουν ένα μεγάλο εμπόδιο. Περίπου 15,2 εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να μην έχουν πρόσβαση στη θεραπεία. Η PrEP είναι διαθέσιμη μόνο σε περιορισμένο αριθμό χωρών και ατόμων, κυρίως σε χώρες υψηλού εισοδήματος. Το 47% των νέων περιστατικών HIV το 2017 αφορούσε ανθρώπους που ανήκουν σε κοινωνικά και οικονομικά ήδη επιβαρυμένες ομάδες του πληθυσμού. Το στίγμα, οι διακρίσεις και οι κακοί νόμοι δημιουργούν σημαντικά προσχώματα στην αναχαίτιση της επιδημίας σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ωστόσο, υπάρχουν και ορισμένα εξαιρετικά θετικά και ελπιδοφόρα νέα τα οποία σπάνια φιλοξενούνται στα μέσα ενημέρωσης, όπως η δύναμη της θεραπείας ως πρόληψη (TasP) και του U=U ή όπως τα αποτελέσματα της μελέτης HPTN 071 (PopART) που ανακοινώθηκαν πριν μερικές εβδομάδες. Η έρευνα έδειξε μία μείωση κατά 30% στα νέα περιστατικά HIV στις κοινότητες όπου εφαρμόστηκε ένα “door-to-door” σύστημα παροχής δυνατότητας δωρεάν εξέτασης και διασύνδεσης με το σύστημα υγείας.

Η αισιοδοξία για το αύριο είναι δεδομένη. Η διάγνωση του HIV δεν συνιστά εδώ και πολλά χρόνια μία θανατική ποινή. Τα άτομα που ζουν με HIV έχουν προσδόκιμο ζωής εφάμιλλο με το γενικό πληθυσμό. Ωστόσο, ας μην δημιουργούμε ψεύτικες ελπίδες με τίτλους που αποζητούν ένα παραπάνω κλικ στο διαδίκτυο. Η εκρίζωση του ιού είναι ο προορισμός, όμως ταυτόχρονα ας απαντήσουμε στις σημερινές προκλήσεις: έγκαιρη διάγνωση, άμεση θεραπεία, καταπολέμηση των διακρίσεων.

Με πληροφορίες: undp.org